„O TOMIŁA baśń”

Dawno, dawno temu w pewnej maleńkiej wiosce gdzieś daleko, a może całkiem blisko żyła sobie dziewczynka o wdzięcznym imieniu – Tomiła. Była sierotą i od urodzenia wychowywali ją babcia – Chwalisława i dziadek – Chwalimir.

Codziennie Tomiła pomagała swoim kochanym dziadkom. Zbierała z babcią grzyby, a z dziadkiem uwielbiała łowić ryby.

Pewnego razu – często widywany we wsi – starzec spotkał w lesie niewielką istotkę o tajemniczym imieniu – Biała Istota. 

Myślał, że to dziecko, które zabłądziło w lesie, więc postanowił odprowadzić „zabłąkaną” do wioski. Niestety była to zła i fałszywa – znana mieszkańcom osady - mściwa leśna nimfa, która była przywódczynią Mirogniewów – okrutnych krasnoludów. 

Wszyscy wiedzieli, że wpuszczona do wioski, przysporzy wielu nieszczęść. Staruszek nie mógł tego wiedzieć. Biała Istota od razu powiadomiła swoich kompanów, a niewidoma i głucha starowina, niestety wpuściła do wioski Mirogniewów. 

Krasnoludy od razu wykonali rozkaz Białej i rzucili na osadę klątwę nieurodzaju. W jednej chwili wszystko co rosło na polach, zamieniło się w chwasty, a ziemia przemieniła się w piach. Tomiła, która kochała przyrodę, nie mogła się z tym pogodzić. Powiedziała wszystkim mieszkańcom wioski, że znajdzie sposób na odczynienie czarów.

Skoro świt wyruszyła w towarzystwie dziadka Chwalimira w poszukiwaniu indiańskiego wodza Dobrowieścia, który według pradawnej legendy zawsze służył pomocą biednym i potrzebującym. 

Po kilkudniowej tułaczce Tomiła i Chwalimir trafili do rezerwatu wodza, który po wysłuchaniu dziewczynki, podarował jej magiczny talizman –  platynowe oko sokoła.

Po powrocie do wioski dziewczynka, używając indiańskiego oka sokoła, zahipnotyzowała Białą Istotę i Mirogniewów. 

Najsilniejsi z wioski posadzili krasnoludy i nimfę na konie i wypędzili z niej „gdzie pieprz rośnie”. Nigdy już nie pojawili się w okolicy. Podobno zginęli w czeluściach przepaści.

Cała natura, w mgnieniu oka, z powrotem narodziła się do życia. A Tomiła z dziadkami i wszystkimi mieszkańcami, z wielkim przepychem, świętowali jeszcze przez kilka dni, a potem żyli długo i szczęśliwie,  aż do końca swoich dni…