Jeszcze nie tak dawno moi dziadkowie czytali mi różne baśnie. Teraz, gdy sam potrafię już czytać, w wolnych chwilach wracam do lektury „Królowej Śniegu” Hansa Christiana Andersena. Ten nasycony cudownością i wydarzeniami magicznymi utwór epicki zrodził się w wyobraźni autora. „Królowa Śniegu”, składająca się z siedmiu opowieści, opisuje losy dwójki dzieci dziewczynki – Gerdy i chłopca – Kaja. Nie byli rodzeństwem, ale kochali się jak brat i siostra. Każdą wolną chwilę spędzali razem. Najbardziej lubili bawić się pośród skrzynek z różami, zasadzonymi przez rodziców. W długie zimowe dni słuchali baśni opowiadanych przez babcię. Kaja szczególnie zafascynowała opowieść o królowej śniegu.

 

Podczas jednego z wiosennych dni, do oka chłopca wpadł odłamek potłuczonego, przeklętego, piekielnego zwierciadła. Ten niewielki, tajemniczy lustrzany odłamek spowodował, że Kaj zmienił się w niegrzecznego, złośliwego chłopca. Nawet Gerda stała mu się zupełnie obca. Kaj ponadto, uzależnił się od nieznanej mu pięknej, bladej pani ubranej w śnieżnobiałe futro. Była to tytułowa Królowa Śniegu, władczyni lodowej krainy, dla której ciepłe, serdeczne i miłe uczucia były obce. Pewnego dnia Kaj zignorował prośby Gerdy i przywiązał swoje sanki do powozu „Zimnej” Królowej i zniknął bez śladu. Swoimi pocałunkami sprawiła, że chłopiec nie odczuwał zimna i zapomniał o wszystkich, których kiedyś kochał.

Od tego momentu rozpoczyna się seria niebezpiecznych przygód Gerdy, która postanawia odszukać swojego przyjaciela. W końcu dzięki pomocy małej rozbójniczki i jej renifera, trafiła do pałacu Królowej Śniegu. Swoimi łzami sprawiła, że zlodowaciałe serce Kaja stopniało, a kiedy zaczął płakać, z jego oczu wypłynął  kawałek diabelskiego lustra.

 I tak to, po wielu perypetiach udało się dziewczynce odzyskać nie tylko przyjaciela, ale i jego dawne uczucia.

Przedstawiona przeze mnie baśń, doczekała się wielu światowych ekranizacji filmowych, zarówno na małym, jak i dużym ekranie. Ponadto ta „lodowata” baśń od ponad dziesięciu lat grana jest na deskach Teatru Syrena. Spektakl ten w lutym tego roku zagrano po raz 400-setny.

Uwielbiam historie ze szczęśliwym zakończeniem. A taka jest większość baśni Andersena.  Wracając do mojej lektury uważam, że bardzo przekonująco opowiada o sile przyjaźni i zwycięstwie Dobra nad Złem. Życie bez bratniej duszy pozbawione jest bowiem radości.

 Ja również nie wyobrażam sobie życia bez prawdziwej przyjaźni. Warto więc o nią walczyć. Gdybym był na miejscu Gerdy, postąpiłbym tak samo.